Al wéken voor vertrek naar Thailand hebben reisgenoot Emmie en ik ons gebogen over een A4’tje met de vakantiedagen in mooie blauwe blokken. We hebben ‘t ingevuld, doorgekrast en gewijzigd totdat we een prettig reisschema hadden. We waren erg tevreden met onszelf.
We hadden Koh Chang voor het laatst bewaard. Lonely Beach aan de westkust van dit eiland is een topbestemming als je van een hippie-achtige sfeer houdt. Stoffige straten waar je eigenlijk alleen backpackers en ouwe hippies tegenkomt. Leuke tentjes met ernstig goeie muziek; blues, Eric Clapton, Bob Marley… En leuk, leuk, leuk, Frank en Sang gaan een paar dagen mee!
Vorig jaar schreef ik over StoneFree, waar ik een hug van Nuansri kreeg. ‘You eat with us? It is for family, but you are same same…’ En over masseuse Mama Duan, die me een armbandje omknoopte met de woorden ‘For good luck. Pain go pff pff in the sea’. Het reisbureau-vrouwtje plantte stralend haar mollige baby op mijn schoot. ‘Last year pregnant, now little girl!’
Maar laat ‘t nou toch Chinees Nieuwjaar zijn. Wisten wij veel… Voor alle zekerheid checken we voor vertrek een aantal hotels op beschikbaarheid. Tja, volgeboekt of nog een kamer voor twee- drie dubbele prijs. Als we het www verder afstruinen, blijkt dat er nog wel ‘t een en ander vrij is. Maar bij het lezen van de recensies haken we graag af. Vies beddengoed, herrie en beesten die je niet in je kamer wilt vinden.
Gatverdarrie, wat een teleurstelling. Ik vecht tegen de waterlanders…
Na wat wikken en wegen besluiten we om niet te gaan. We blijven langer in Jomtien, dus we checken als een speer weer bij Hotel Silver Sand in. Het baliepersoneel heeft er wel lol in. Ze hebben ons twee uur eerder uitgecheckt en zien ons weer met bagage de trappen op zeulen. ‘Wow, really short trip to Koh Chang!’
Stiekem had ik plannen om bij Mr Blue m’n kleine bamboo tattoo uit te breiden met twee afbeeldinkjes. Tja, next year dan maar…
9 februari 2016
