Thailand Blog 73 – Travel stress
Tot nu toe had ik bar weinig te bloggen. De eerste week in Thailand kabbelde rustig van de ene dag in de andere. Strand, massages, lekker eten… De reis naar Chiang Mai heeft de boel flink opgeschud!
Vrijdagavond om half 8 zou onze nachttrein vanuit Bangkok vertrekken. Kleinzoon Nathan (6) was door ‘t dolle en telde de nachtjes af. ‘s Morgens stonden we al bepakt en bezakt klaar, het avontuur kon beginnen! Na een uitgebreide lunch in een mooie strandtent in Na-Jomtien stond de taxi klaar om ons naar het busstation te brengen.
Verwachtingsvol stapten we in en na een korte rit stond ons een teleurstelling te wachten. De eerstvolgende beschikbare bus liet nog ruim anderhalf uur op zich wachten… Ik telde de reisuren op mijn vingers na en kwam tot de conclusie dat we absoluut de night train zouden gaan missen. De reisgoden waren ons gelukkig goed gezind, er waren namelijk nog drie plekjes vrij in een bus, die eerder zou vertrekken! De wachttijd werd tot een half uurtje ingekort. Met een rit van 2,5 uur zouden we ruim op tijd zijn om de Skytrain en metro naar het centrale treinstation te pakken.
Getver… we hobbelden van de ene file in de andere. De tijd tikte akelig door. We zouden ‘t vast niet gaan halen en ik werd er stikchagrijnig van. Ik zag ons hele weekend al in het water vallen! Alil wierp zich op als trouble shooter. Voortvarend belde ze het treinstation en legde de situatie uit. Er bleken twee oplossingen te zijn.
Mochten we écht te laat arriveren, dan waren er nog een paar plekjes vrij in de trein van 10 uur ‘s avonds. Zitplaatsen. Dus niet in een lekker opgemaakt bedje. Hmm… Gelukkig waren we nét op tijd voor oplossing nummer twee. Zodra de bus z’n deuren open deed, kropen we achterop bij scooter taxi’s die ons in een bloedvaart naar het éérstvolgende station brachten. Zigzaggend tussen auto’s, bussen en vrachtwagens en met wapperende haren hebben we het gered. We konden zó de trein in schuiven!
Ik heb mijn lesje geleerd! Voortaan liever een uurtje extra op een overvol station bengelen dan nog ‘s zo’n dollemansrit…
