Thailand Blog 76 – Het geheim van de verdwenen koffer
‘Bel opa maar niet, oma… Ik wil heel graag dat je bij mij blijft in Thailand en daar wordt opa vast verdrietig van’, legt Nathan (6) me uit als ik met mijn mobieltje in de hand zit. Geroerd vertel ik ‘m dat deze oma toch echt na één nachtje slapen weer naar Spanje vertrekt. Nadat ik hem met m’n hand op mijn hart beloofde dat ik weer terug kom, ging hij akkoord met mijn reisplannen.
De dagvlucht Bangkok-Amsterdam verliep gladjes
Na zo’n twaalf uur vliegen was ik toch een tikkeltje gaar en daarom best tevreden met mijn beslissing om vlak bij de luchthaven een hotel te pakken. Normaalgesproken logeer ik bij mijn ouders en hop dan in vliegende vaart van dochter naar vriendinnen. Maar deze reis zat ik de volgende ochtend om 05.00 uur al in het shuttlebusje richting Schiphol voor het laatste deel van mijn trip, Amsterdam-Valencia. Dat nachtbraken wilde ik mijn 80+ ouders niet aandoen.
Braaf leverde ik ‘s morgens vroeg tijdens het boarden mijn handbagage in, de kist zat namelijk bomvol
In Valencia moest ik toch op mijn grote koffer wachten, die vanuit Bangkok was doorgelabelled. Van eerdere vluchten wist ik dat ie als allerlaatste op de bagageband zou verschijnen, omdat hij als één van de eersten was ingeladen. De band begon koffers te spugen en ik hees mijn rugzak op een karretje. Verwachtingsvol keek ik uit naar mijn koffer. Nada, noppes… geen koffer met vrolijke krantenprint.
Jakkes! Dat was de derde keer dat ik zonder koffer ‘nothing to declare’ door liep…
Bij eerdere reizen was mijn bagage in Moskou en in Kuala Lumpur blijven steken. Je zou denken dat ‘t went, maar nee… Na een stevige ‘welkom thuis knuffel’ meldde ik me bij de balie van Swissport. De dame achter het loket noteerde zwijgzaam mijn paspoortnummer en zei alleen: ‘Wait for me opposite coffee bar’ Daar stond ik met mijn ophaalcomité nogal verloren op haar te wachten.
Ah, daar kwam ze aan! Nog steeds zwijgzaam gebaarde ze dat ik met haar mee moest lopen. Weer richting bagagebanden. Onderweg werd ze spraakzamer en vertelde dat koffers uit niet-EU-landen op Belt 3 terecht kwamen, terwijl ik mijn handbagage van Band 6 geplukt had. Huh… ik kwam toch uit EU-Amsterdam? Schouderophalend meldde ze dat mijn koffer toch echt uit Azië kwam. En ja hoor, daar lag mijn krantenprintje eenzaam op me te wachten!
Zielsgelukkig wandelde ik met mijn koffer weer richting ‘nothing to declare’. Na een lange reis met hindernissen toch ‘home sweet home’!
