‘Wah prai is mjoeselieee?’, vroeg Anong, terwijl ze me de menukaart onder mijn neus schoof. Vrij vertaald ‘what is the price of the muesli?’. Ik vermoed dat haar ogen achteruit gaan en ze te trots is om een leesbril op te zetten. Deze dame is de zeventig ruim gepasseerd en werkt nog dagelijks in het restaurant van het Atlanta Hotel in Bangkok. En dat doet ze al meer dan veertig jaar! We kunnen gerust stellen dat ze het boegbeeld is. Ik heb bewondering voor Anong.
Bijna elke Thailand-reis sluit ik in dit authentieke hotel af. Een oase van rust in deze miljoenenstad. Altijd gaat mijn blik ‘t eerst naar het jaren vijftig restaurant om te zien of ze er nog is. En ik haal telkens opgelucht adem als ze me omhelst.
Elastiekje eruit, haarbandje erin
Ik zie haar wel zachtjes achteruit gaan. Vorig jaar zat ze op een rustig en onbewaakt ogenblik aan een tafeltje achter in het restaurant. Haar hoofd lag op tafel, ze deed een dutje. De laatste twee jaar komt ze aan tafel zitten als ze een bestelling opneemt. Ze is ongelofelijk moe, maar een doorzetter.
Deze reis herkende ze me niet… Ze keek me vertwijfeld aan. Ik had dan ook mijn haar in een staart, terwijl ik in Thailand altijd (maar dan ook altijd) een haarband in heb. Dus elastiekje uit, bandje in en yes! Er gleed een glimlach over haar gezicht.
Vanaf dat moment riep ze met regelmaat mijn hulp in. Zo begreep ze geen barst van het rappe Engels van één van de gasten. Ze wapperde met haar hand in mijn richting. ‘Wah he orde…?’ Later vroeg ze me om samen even een betaling na te lopen. Ze verfoeit de gewijzigde prijzen op de menukaart en het nieuwe kassasysteem vindt ze nóg beroerder. Samen kwamen we er wel uit. Ik ben blij dat ik Engels met het zware Thaise accent uitstekend ben gaan verstaan.
‘You make…’
Ze weet dat ik altijd ‘coffee for outside’ bestel. Ik vind het namelijk heerlijk om mijn bakkie troost in de tuin te drinken. Terwijl ze ingespannen de bedragen van mijn diner intikte op de kassa, wees ze naar het koffieapparaat. ‘You make’, grijnsde ze. Dat liet ik me geen tweede keer zeggen en zette een kartonnen bekertje onder de machine. Één druk op de knop en hoppa… de lekkerste koffie! Ik hoop van harte dat ze me bij mijn volgende Thailand-reis deze instructies weer kan geven!
(De foto van Anong en mij is van een paar jaar geleden)
