Oopsie daisy… we hadden per ongeluk alleen de heenreis per nachttrein naar Chiang Mai geboekt. Met beneden bedjes, want de top bunks vind ik doodeng. Ik heb nog nooit iemand naar beneden zien kukelen, maar stel je voor dat ik de eerste ben! Hoogtevrees in de trein… Daarom besloten we op het station van Bangkok direct maar de terugreis te regelen. Ik vroeg Sang wat de loketbediende haar in ‘t Thais vertelde. Met een ernstig gezicht vertaalde ze ‘Alleen bovenbedjes, mam…’
Na m’n shopping spree van ruim twee dagen op bekende en onbekende markten, zeulden we alle tassen richting onze wagon. Gelukkig pakten we de allervroegste trein, dus het zou best een poosje duren voordat de bankjes omgetoverd werden tot bedden. Ik kon mijn angst dus nog even voor me uit schuiven. We boemelen van stationnetje naar stationnetje en telkens stappen er reizigers in. De kans om toch een lower bunk te kunnen bemachtigen wordt steeds kleiner.
Een oudere Thaise vrouw kwam tegenover me zitten in de nachttrein. Gefascineerd bekeek ik haar kleding. Een te ruime kaki kniebroek, die de gemiddelde militair niet zou misstaan, gecombineerd met een knalgeel voetbalshirt. En ken je die foto van een oude man met zo’n verkreukelde gezicht? Ze kon zijn echtgenote zijn! Telkens als ze een vleesballetje uit een plastic zakje in haar mond propte, raakte haar kin tijdens het kauwen haar neus. Ze smakte en at met open mond. Ik werd er akelig van.
Hét juiste moment dus om de coupe te verlaten en naar de restauratiewagen te gaan voor een hapje. Bij terugkomst moest ik er toch aan geloven. De bedden waren opgemaakt en ik klauterde via een smal trapje mijn bed in. Daar zat ik dan, me in de schommelende trein vast te houden aan de trap en de gordijnroede. Wat voelde ik me ongelukkig! De tranen rolden over mijn wangen.
Ik vermande me en ben toch maar gaan liggen. Voor mijn gevoel had ik me geïnstalleerd in boven keukenkastjes zonder deuren. Ik telde op mijn vingers dat het nog tien uur zou duren voordat we in Bangkok zouden zijn. Maar met de gordijnen dicht viel het eigenlijk wel mee. Ik keek nu niet meer anderhalve meter naar beneden. Toegegeven, het bed bleef natuurlijk maar keukenkastjesdiep. Stevig tegen de wand aangedrukt ben ik tóch in slaap gevallen!
Maar de volgende keer? Dan reserveer ik ruim op tijd twee keer een lower bunk, dat is toch een stuk relaxter!
