Thailand blog 99 – ‘Oma, come quickly!’

‘Oma, oma, come quickly!’, hoorde ik Nathan aan de andere kant van de tuin roepen.
Ik keek op van het goeie boek, waarin ik verdiept zat.

.

.

Geen gehop van Bangkok naar Chiang Mai of van strandstoel naar shopping mall. Na mijn twee weken quarantaine ben ik direct naar Phuket gevlogen om bij Frank, Nathan en de hoogzwangere Fuse te zijn. Ondertussen is Eli geboren en hebben baby, mams en oma drie dagen in het Bangkok Hospital doorgebracht.

De afgelopen paar weken heb ik lekker in huis gerommeld, wasjes opgevouwen, Eli badjes gegeven en geholpen met aanleggen. Elke ochtend om 7 uur maak ik een slaapkoppie wakker om naar school te gaan en soms ga ik tussendoor met Frank naar een massagesalon voor een stevige Thai massage. Maar gistermiddag keek ik dus op van mijn boek door Nathans paniekerige ‘Oma, come quickly!’.

Achter in de tuin bij het sfeervolle huis in Thaise stijl is een langwerpige betonnen bak, gevuld met water. Hier zwemmen hele scholen kleine visjes in. Super leuk. De waterstand was ‘s morgens aan de lage kant (‘t verdampt én buurtkatten drinken er gretig van), dus Frank had de tuinslang er in gehangen en de kraan opengedraaid. Maar niet op tijd uitgedraaid!

Het water sijpelde over de betonnen rand, waar een kleine uitkeping in zit. Alsof het een glijbaan in een waterpretpark was, gleed het één na ‘t andere visje uit de bak op het grind. Dus vandaar Nathans noodkreet ‘Oma, come quickly!’ Razendsnel zette ik de kraan uit en begon oranje visjes tussen de steentjes vandaan te peuteren. Nathan wees ze allemaal aan. Hij waagde zich niet aan glibberige visjes in zijn handen. We vonden zo’n tien drooggevallen exemplaartjes, die zich stuk voor stuk direct weer als een vis in het water voelden zodra ik ze terug gooide.

Mijn slaapkoppie was goed uitgeslapen toen hij slim een aantal kiezels in het geultje legde als blokkade. Dus oma hoeft niet meer ‘to the rescue’ te komen…