Een stormachtig cadeau…
Jakkes… Gisteren was het beroerd weer aan de Spaanse kust. Koud, een loodgrijze lucht en een flinke storm. De boot schommelde op de golven en alles waaide van ‘t achterdek en de herinneringen aan mijn nachtje weg met mams popten op.
Half januari was ik gewoontegetrouw in Nederland om mijn moeders verjaardag te vieren. Maar wat geef je een vrouw die 82 jaar wordt? Het 12e flesje parfum voor op haar plankje, de 25e plant voor op de vensterbank? Nah…Opeens wist ik ‘t en was pretty pleased met mezelf. Een hotelovernachting! Ons lekker laten verwennen. Ik heb wel eens gelezen dat een belevenis het leukste cadeau is. Nou, in ons geval het spannendste cadeau!
Hoe vaak we ook de weerberichten bekeken, de voorspelde storm verdween niet. Maar ja, de overnachting was al betaald en we hadden echt zin in ons moeder-dochter uitje. We gaan toch, besloten we. Eenmaal aan de kust van het stormachtige Noordwijk aangekomen, parkeerde ik pal voor de deur en laadde mams en koffer uit.
Marilyn Monroe in het kwadraat
Expeditie ‘auto in de garage zetten’ was een eitje. Maar teruglopen naar het hotel was een hele klus. De zonnebril die ik tegen de zandstorm gebruikte waaide van mijn hoofd, dus de ogen maar stijf dicht. Onderweg moest ik me aan hekjes en lantarenpalen vasthouden om niet achteruit geblazen te worden. En mijn kekke jurkje? Marilyn Monroe in het kwadraat! Ik stond mooi te kijk in mijn maillot.
Niks slenteren over de boulevard, een kopje koffie op een verwarmd terrasje. We zijn fijn in het hotel gebleven. De serveerster wist ons de volgende ochtend tijdens het ontbijt te vertellen dat windkracht 11 over de kust joeg! Poeh… wij moesten er wel vandoor, ‘s middags zou ik naar Bangkok vliegen. ‘Expeditie auto’ herhaalde zich in omgekeerde volgorde. Gelukt, de kleine Twingo stond weer voor de deur!
Eerst die koffer, daarna mams…
Ik hoefde alleen het straatje maar over te steken. Nou, dat lukte niet. Met rood koffertje en al werd ik een meter of acht weggeblazen! Stap voor stap zwoegde ik weer terug naar de auto en slingerde de bagage in de achterklep. Totaal verwaaid en onder ‘t zand stapte ik de lobby weer in.
‘Hoe ga ik mams in de auto krijgen?’ peinsde ik. Als het voor mij al bijna onmogelijk is… Bij de receptie vroeg ik naar een paar sterke kerels, die haar zouden kunnen begeleiden. Nope, alleen vrouwvolk die dag. Twee medewerksters knoopten hun jassen dicht en namen mams resoluut bij de arm. Stap voor stap worstelden ze naar de Twingo en met twee vrouw sterk probeerden we de autodeur open te krijgen. Yes, gelukt!
Eenmaal onderweg zagen we de windkracht afnemen. In Leiden renden zelfs joggers hun rondje. Eenmaal thuis sloot m’n ongeruste paps zijn lief in de armen. ‘s Middags vloog ik vanaf een rustig Schiphol naar Thailand. En eenmaal aangekomen in dit zonovergoten land opende ik mijn koffer. Er lag een kaartje boven op mijn kleding. ‘Bedankt voor het stormachtige cadeau! Liefs, je moeder’…
