De rimpels vliegen me aan met de snelheid van het licht. Als ik in de spiegel kijk, zie ik een oudere versie van mezelf. Want voor m’n gevoel heb ik dus gewoon nog een glad bekkie. Op zo’n moment vertel ik mijzelf hardop dat ik ondertussen 62 jaar ben en dat die plooitjes helemaal niet zo bijzonder zijn. En ook niet zo erg zijn…
In 2016 schreef ik nog vol zelfvertrouwen het blog ‘Complimenteus’ waarbij ik aan een grondige inspectie van mijn oudste werd onderworpen. En er genadig vanaf kwam, vond ik zelf. Als ik foto’s uit die tijd zie, oog ik inderdaad jonger. Die kraaienpootjes zijn geen recente verrassing, maar de verticale groeven in mijn wangen wel.
.
Tja.. what to do?
.
Nou, op fijn doorgaan met het smeren van dag- en nachtcrème na lekker niks! Mijn droge huid is daar namelijk blij mee. Ik kan me voorstellen dat diegenen die vroeger hun vette huid vervloekten, er op latere leeftijd gelukkig mee zijn. De rimpels zijn bij hen minder diep of blijven zelfs uit. Die ene keer dat het woord ‘botox’ oppopte in mijn hoofd, heb ik het direct verworpen. Laat ik (zoals het zo mooi gezegd wordt) mijn rimpels maar omarmen.
.
Tijd om eens óm te denken. Omdat ik mijn gezicht dagelijks blootstel aan de Spaanse zon, verschijnen de groefjes sneller. En als ik zou moeten kiezen tussen wonen aan de Middellandse Zee of een gezicht zonder plooitjes, is de keuze snel gemaakt. Meer positieve puntjes: ik heb op een enkele grijze haar na mijn eigen haarkleur nog (de genen van mijn mams, die nu 86 jaar is en nog steeds niet helemaal grijs is), dus ik ben niet maandelijks met de verfkwast bezig. En ik heb mijn taille nog!
.
En een selfie? Ik blijf gewoon vrolijk negen van de tien foto’s weggooien :)
