vilafames

Een laatste keer zwaaien, een handkus en daar gaat ze… Na vijf dagen in Spanje vertrekt mijn dochter weer naar Nederland om haar boys boys boys in de armen te sluiten. Wat hebben we ’t gezellig gehad! Vanzelfsprekend zijn we op dag één op zoek gegaan naar de perfecte bikini, luchtige zomerjurkjes en kekke shorts. We zijn uitermate goed geslaagd in onze Spaanse shoppingmall.

Vera en ik zijn allebei vroege vogels, dus voor ’t krieken van de dag vond je ons al op het achterdek met een geurende kop koffie. Voor haar met opgeklopte hazelnoot/rijst melk, voor mij een pure straffe bak. Ze is veganist en daarom heb ik voor haar aankomst de supermarkt afgestruind naar plantaardige ingrediënten. In España is het aanbod vegan producten namelijk nog niet zo uitgebreid als in Nederland. Daarom was ik dubbel zo blij met de items die ik wél vond. Zo kon ik bijvoorbeeld een lekkere ajam paniki maken met een echt goede vleesvervanger.
Fijne tripjes

De volgende dagen vulden zich met tripjes naar Vilafamés (een lief bergdorpje met een kasteelruïne) en naar een waanzinnig mooie waterval waar de naam me van ontschoten is. Na lief met haar wimpers geknipperd te hebben, zijn Marc en ik overstag gegaan en hebben er een tripje Valencia aan vastgeplakt. Uiteraard succesvol op het vlak van cultuur, shoppen én een heerlijke vegan paella!

Voor de laatste dag hadden we een slimme planning gemaakt en waren aardig content met onszelf. ’s Morgens vertrokken we naar Buñol, waar een goeie vriend van Marc een huisje in de bergen heeft. Hij vierde zijn verjaardag. ’t Is zo’n feestje om daarheen te gaan, ik ontmoet er altijd een uitbundige allegaartje van interessante mensen. Spanjaarden, Britten en natuurlijk Nederlanders. We hadden bedacht om aan het einde van de middag Vera naar de luchthaven van Valencia te brengen en rechtsomkeer weer naar de berg te rijden.

Krachttermen…

Rond elven ’s avonds braken we op om via Valencia weer naar onze woonplaats Burriana te rijden. Appeltje eitje zou je denken. Niet dus… vanuit Buñol was de oprit naar Valencia afgesloten! Een wegwerker gaf ons in rap Spaans een alternatieve route op. We zochten fanatiek naar een bewegwijzering met A3 erop. Na een rondje gereden te hebben, stonden we weer voor de neus van diezelfde wegwerker! We besloten gewoon maar om achter andere auto’s aan te rijden. En yep, het rondje was groter maar óók de volgende oprit naar Valencia was afgezet met pionnen. Marc liet een Spaanse krachtterm horen.

Uiteindelijk hebben we de weg naar Madrid (absoluut de andere kant op) kilometers gevolgd en weer eens een afslag geprobeerd. Raak! Na anderhalf uur rondjes rijden kwamen we op een juiste baan richting Valencia terecht. Wat was ik blij dat deze sores ons ’s middags bespaard is gebleven. Dan hadden de vijf dagen in Spanje heel anders afgelopen voor Vera… Ze zou haar vlucht gemist hebben, niet op tijd naar haar jongetjes kunnen gaan én hadden we heel wat Nederlandse krachttermen geroepen…