Hans had eerder zijn veto uitgesproken. Een scheepskat zat er niet in. Hij werd al beroerd bij het idee dat een poes overboord zou vallen. Marc (stiefzoon) en ik begrepen ondanks onze kattenwens zijn motivatie volledig.
Maar nu wonen we in een huis!
Dus ik kaartte een kat weer eens aan. Het is hier in Spanje gebruikelijk dat je bij een dierenarts laat weten dat je graag een kitten wil hebben. Zodra er één beschikbaar is, krijg je een telefoontje. Maar mijn vriendin Nely had gehoord over een nestje, waar nog twee poesjes van over waren. Hans ging overstag en nu hebben we een stout katje.
Ik heb altijd katten gehad… Op een gegeven moment voelde ik me zelfs het ‘poezenvrouwtje’ van de straat. Ik had er vier en twee daarvan hadden een nestje. Eén poes was een echte lellebel, ze ging er na een nestje vandoor en kwam tekens weer zwanger thuis, voordat ik de kans kreeg om met haar naar de dierenarts te gaan voor sterilisatie.
Ook ging ik er nogal prat op dat ik altijd het sufferdje uit het nest koos
Geen gordijnen klimmers, geen planten jatters. Toen Marc en ik een poesje gingen uitzoeken, kwamen er twee ongelofelijk kleine kittens op ons afgerend. Ik had direct het cypertje te pakken en was op slag verliefd. Maar wat was ze klein… Ze kon niet ouder dan vijf weken zijn. We hoorden het trieste verhaal dat haar moeder was doodgereden.
Liefdevol hebben we haar kittenvoer en -melk gegeven en we zagen haar elke dag groeien. Maar, omdat ze geen speelkameraadjes had én geen corrigerende mama, was ze nogal ongeremd.
Enkels happen, vingers bijten
Een stout katje dus. Op internet las ik dat ze daar niks aan kan doen gezien de omstandigheden. Een kwestie van afleiden en stout gedrag negeren.
Overal in huis vind je nu pingpong balletjes, touwtjes en kattenspeeltjes. Blijkbaar is dat niet voldoende speelgoed. Gisteren keek ik verbaasd naar een plantenpot. Ik had daar toch twee vetplantjes in staan? Na een zoektocht vond ik ze onder de bank. En als ’t echt de spuigaten uit loopt met het bijten en andere stoutigheid, dan wordt ze even alleen in de keuken gelaten.
Ze is niet alleen maar een stout katje, hoor! Ze kan urenlang spinnend op schoot liggen in opperste gelukzaligheid. Waar wij gaan, gaat zij ook. Eigenlijk is het net een hondje… Ze sjouwt overal touwtjes en microvezel doekjes naar toe. Dat ziet er koddig uit, een minikatje die met een enorme doek aan de haal gaat om ‘in veiligheid’ te brengen. Zodra we haar roepen, komt ze slippend aangerend.
Vorige week hoorde ik haar klaaglijk miauwen
Ze bleek met haar koppie klem te zitten tussen de muur en het hek. Voorzichtig heb ik haar bevrijd. Omdat ze steeds behendiger wordt, klom ze ook in het groene schaduwdoek dat langs het hek rondom het huis in het Spaanse Burriana gespannen was. En dat doek was echt spuug- en spuuglelijk! We hebben het door een mooie zwarte afrastering vervangen. Zij kan niet meer klimmen en ik kijk tevreden naar onze opgeknapte tuin. Een win-win toch…?
