Stiekem was ik bang dat er in de haven van Burriana geen leven in de brouwerij zou zijn. Een tikkie saai dus. Voordat we besloten om Sea Life hier aan te meren, had ik nog nooit van deze havenplaats gehoord. Op Google Earth zag ik nieuwbouw rondom de aanlegsteigers. Het stadje zelf een paar kilometer verderop.
Toen we na de oversteek naar Spanje (die nogal woest was!) in april vanuit Sète aan het eind van de middag aanmeerden, was er weinig leven in de brouwerij. Maar ja, de wekker stond de volgende ochtend op 03.30 uur om naar Nederland te vliegen. Veel heb ik dus niet meegekregen van het doen en laten in deze haven.
kano’s en surfplanken
Maar nu, na zes weken non-stop aan boord, weet ik beter! We liggen op de eerste plek op Muelle A, de hoofdkade. Met vrij uitzicht over de haven. Het is een geinig gezicht om slierten zeilbootjes, kano’s en surfplanken van de zeilschool voorbij te zien komen. Tientallen kinderen met kleurige zwemvesten kwetteren er vrolijk op los.
Burriana Nova blijkt ook een vissershaven te zijn met een enorme scheepswerf. We zien vanaf onze ideale stek vissersboten in alle soorten en maten uitvaren. Dat zorgt soms voor aardige deining. Sea Life gaat dan zachtjes heen en weer, of je op een schommelbank zit. Heel relaxed!
Restaurantjes en Club Le Chic aan dezelfde Muelle A zitten elke avond behoorlijk vol. Je hoort gebabbel, gelach en muziek. En afgelopen november is door enorme golfslag het tankstationnetje achter het havenkantoor in zee gekletterd. ‘t Zag er heel triest uit. Het wordt nu gerenoveerd en dat gaat gepaard met drilboren en grote hijskranen. Mucho herrie dus!
Aan de overkant naast de werf zijn ze dagenlang bezig geweest podia op te bouwen. Voor het Festival Arenal Sound, wist Marc me te vertellen. Nieuwsgierig heb ik gegoogled en kwam online het feestprogramma tegen. Poeh… Zes dagen lang feest met vier stages. De lijst met DJ’s en bandjes hield niet op en het feestgedruis zou dagelijke tot 08.30 uur ‘s morgens duren. Nou, dat is ook zo…
De eerste twee dagen hebben we achter de rug. Soms met goeie muziek, soms echt verschrikkelijk. Zoals gisteravond, toen we in bed stapten. De zanger van de band schreeuwde en gilde er op los. Nogal vals… Het publiek joelde dan ook flauwtjes.
Onze ventilator op de hoogste stand probeerde dapper meer herrie te maken, maar wist de muziek niet te smoren. Gelukkig voeren de vissersschepen onverstoorbaar uit en wiegden ons door de golfslag heerlijk in slaap…
