De gezichten van Paco en zijn vrouw stonden té ernstig voor een gezelligheidsbezoekje toen ze de loopplank van de boot opliepen. Ze vertelden ons dat John overleden was. De Engelse kapitein van een prachtige houten zeilboot was in zijn slaap overleden. Nog geen 70 jaar oud. Diabetes, zwaar overgewicht en een ongezonde levensstijl hadden ‘m de das omgedaan. Zijn vrouw Amy wilde zijn laatste wens respecteren en z’n as op zee uitstrooien. ‘Mogen we de boot gebruiken om dit te doen?’, vroeg onze handige handyman Paco ons. Natuurlijk!
Dat staat overmorgen dus op de agenda. Hoe anders was het afgelopen weekend! CN Burriana, de jachthaven naast de onze, organiseerde een regatta. Ik ben nogal een kuiken als het op zeiltermen aankomt en vroeg dus voorzichtig wat dat in hemelsnaam betekende. Een zeilwedstrijd dus… En een afgevaardigde van de club vroeg: ‘Mogen we de boot gebruiken als startschip?’ ‘Los holandeses’ zijn namelijk áltijd aan boord!
Zaterdag rond 11.00 uur stapte het regatta comité aan boord. Onze gewaardeerde technicus Patrick en Marc hadden alle voorbereidingen getroffen en de motoren snorden perfect. Trossen los! Het was echt spectaculair om langzaam tussen alle zeilboten de zee op te varen. Tussen het startschot en het einde van de race was het relaxed. We dobberden rustig een aantal uren, dronken koffie, lazen een boek of kletsten wat.
Zondag was dag 2 van de regatta. ‘s Morgens stapte de één na de ander aan boord. Verbaasd begroette ik alle mensen, die zich voorstelden als de moeder, de zus en de chef van de zus van Borja, één van de medewerkers. Plus het wedstrijdcomité met aanhang. Een volle boel dus! Moeders zette met een grote plof een tas op het aanrecht, waar ze de lekkerste Spaanse hapjes uit toverde. Ik mocht haar direct!
Twee bijzondere dagen dus… Ik heb een stapel aardige mensen ontmoet, weet nu wat een regatta is en heb prachtige foto’s gemaakt. Ik kijk niet reikhalzend uit naar donderdagochtend, hoewel dat ongetwijfeld ook een bijzondere ervaring zal zijn.
