Wat gek, ik kreeg maar geen antwoord op de berichtjes die ik naar Luci stuurde… Dat ben ik helemaal niet van haar gewend. Ze heeft me met de Spaanse Valentijnsperikelen zo in de watten gelegd. Na zo’n anderhalve week kreeg ik een Whatsapp. Haar telefoon was naar z’n grootje, de omgekiepte Fanta had ie niet overleefd en nu was ze de trotse eigenaar van een nieuwe Samsung. Tijd voor een kop koffie op een zonnig terrasje met een van mijn Roemeense vriendinnen.
Terwijl we lekker zaten te babbelen, schoof de 21-jarige Alexandra aan. Een vrolijke Roemeense meid, die ik ruim twee jaar niet had gezien. Ze giegelde dat ze me nu prima begreep. Zonder Google Translate. Mijn Spaans was er dus beduidend op vooruit gegaan!
Ze had een vrije dag én een leuk idee… Nayade (de dochter van onze vriend Julian) wist een winkel in Castellón, waar ze prachtige jurken voor maar € 10 verkochten. ‘Hebben jullie zin om daar nu naar toe te gaan?’, vroeg ze hoopvol.
Ja hoor, dat hadden we wel. Ze toetste Nayade’s nummer in om te vragen waar die winkel was en hield haar mobiel onder mijn snufferd. Op mijn vrolijke ‘Hola, me recuerdas?’ (Hoi, herinner je je mij?) bleef het even stil. ‘Margaret…? Wow, je Spaans is goed zeg!’ Je kunt je voorstellen dat mijn zelfvertrouwen een boost kreeg van al deze complimenten!
Huh… zigeunerjurken?
Een klein uur later hadden we eindelijk een parkeerplekje in het Castellónse centrum gevonden en wat bleek? ‘t Was praktisch tegenover Monica’s restaurantje, óók een van mijn Roemeense vriendinnen! We besloten direct dat we Julians ex-vrouw op de terugweg met een bezoekje zouden verrassen.
Maar eerst die jurkenwinkel… Nayade’s aanwijzingen waren namelijk niet zo heel duidelijk. Ik hoorde Alexandra voorbijgangers vragen naar een zaakje met ‘vestidos gitanos’. Hmm… zigeunerjurken. Ik geloof niet dat dat mijn stijl is!
Luci, die blijkbaar de duvel en z’n ouwe moer kent (alleen in Castellón wonen al 24.000 Roemenen), zag voor ons een bekende lopen. Nou, deze eveneens Roemeense Maria wist de gipsy winkel wel te vinden en nam ons op sleeptouw. Straat in, straat uit en uiteindelijk bekende ze dat ze niet helemaal zeker was van de locatie. Mijn voeten begonnen te protesteren… Drie straatjes later wees ze opgelucht het winkeltje aan.
En inderdaad, niet mijn stijl. De andere meiden neusden gelukzalig door de rekken met glitterjurken en ik zeeg neer op een felroze fauteuiltje tussen satijnen rozen. Lekker zeg, even zitten… Met de aankopen onder de arm liepen we richting Monica. Maria nam haastig afscheid, want ze had haar bazin beloofd alleen even een brood te gaan kopen!
