Mijn shopping spree ging beginnen! Samen met mijn kleinzoon Nathan (9) vloog ik vrijdag van Phuket naar Chiang Mai. Super gezellig zo samen én nogal handig. Hij kon namelijk mooi m’n tolk zijn op de lokale markten waar ik als enige farang (Thais voor buitenlander) tussen al het moois zou snuffelen. Hij had de dagen afgeteld en geen idee dat we in vergane glorie terecht zouden komen.
Ervaringen uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst
Het zinnetje bij alle beleggings advertenties was duidelijk ook van toepassing op ons hotel in Chiang Mai… Ik boekte dit hotel de afgelopen jaren wel vaker en zag ‘t telkens wat meer achteruit gaan. De buitenkant en de lobby waren er nog best aardig. Maar man, wat een shabby hotelkamer! Nathan, ervaringsdeskundige op het gebied van mooie resorts, vond de kamer aan de kleine kant. Omdat ik daar absoluut geen probleem mee heb, wees ik ‘m op de twee ruime bedden. Slaapplek genoeg!
‘Oma, het licht in de badkamer kan niet uit…’ Ik klikte driftig op de gammele schakelaar, maar er gebeurde niks, noppes, nada. De tl-balk bleef koppig aan in tegenstelling tot het licht op het viezige balkonnetje. Dat weigerde juist pertinent aan te gaan. Mijn suggestie om dan ‘s nachts de wc deur dicht te houden, kwam op gegiechel van Nathan te staan. De kunststof deur moest namelijk met grof geweld dicht getrokken worden.
We kregen samen de slappe lach van ‘t aanwijzen van gebreken in onze kamer van dit ‘vergane glorie hotel’. Een airco die luidruchtig zwoegend af en toe wat koude lucht uitspuugde, loshangende kabeltjes… Maar ook een lege kast (met zwaar krakende deuren, dat wel) waar Nathan gezellig ‘zijn eigen hotel’ in maakte met kussens en snuisterijtjes.
De afgelopen jaren stelde het ontbijtbuffet met rijst, fruit, een wit bammetje en een spiegelei niet heel veel voor. Maar ‘t was voldoende en een gezellige start van de dag. Op de eerste ochtend stonden we verbaasd om ons heen te kijken. Op het buffet stonden maar twee dingen: een kan lauw water en een apparaat met heet water… Karig ontbijt, dachten we.
Gelukkig kwam er een vrouwtje op ons aflopen en wees naar de buitenbar. Ze drukte me een koffiekop met twee zakjes Nescafé in m’n handen en vroeg stralend ‘American breakfast?’. Ach ja, waarom niet? Terwijl Nathan van zijn cornflakes met melk (gekocht bij de 7Eleven) genoot, gooide ik het gebakken ei op mijn toast. Ik at het met vork en lepel omdat er geen messen waren. De knakworstjes en het gele blaadje sla heb ik fijn laten liggen.
