‘Orensjoes, orensjoes…’ zong de man terwijl hij met zijn koopwaar over het strand liep. Vrij vertaald: orange juice, orange juice… Natuurlijk wenkte ik hem. Zijn sapjes zijn puur, koel en ongelofelijk lekker! Nadat ik de luttele 20 Baht (€ 0,55) afgerekende liep hij verder. Na drie stappen draaide hij zich stralend om en wees naar me met zijn knokige vinger. ‘You… long time!’ Yep, als ik op het strand van Jomtien zit, kan ik zijn mandarijnensap niet weerstaan. Dit gebeurde gisteren dus halverwege de middag, maar laat ik vertellen over zomaar een Thaise dag.
Mr Talk-a-lot
Zodra ik wakker werd, sloop ik zachtjes de kamer uit. Ik ben een vroege vogel en Nathan (11) slaapt altijd wat langer. Het is trouwens jaloersmakend. Zodra zijn hoofd het kussen raakt is hij in dromenland, nonstop tot de volgende ochtend! Maar gisterochtend waren we tegelijkertijd wakker. Hij wordt niet voor niets Mr-talk-a-lot genoemd, zijn snaveltje staat niet stil terwijl ik toch echt eerst een kop koffie nodig heb om weer onder de mensen te zijn.
Terwijl Nathan van zijn Oreo cornflakes genoot, keek ik in de koelkast. Hmm… geen yoghurt, dus geen ontbijt voor mij. Na een snelle douche wandelde ik naar de 7Eleven om mijn favoriete coconut yoghurt te scoren en nam gelijk maar een lunch mee. Een magnetron maaltijdje van rijst met rode curry. Bij terugkomst was mijn zoon Frank wakker geworden en gaven we ons over aan ons koffieritueel. Ik maak tijdens mijn verblijf hier namelijk elke ochtend een drip coffee voor hem en schenk mezelf nog een fijne Nespresso in.
Even later werd mijn babbelkousje opgehaald om bij zijn Engels-Thaise vriend te gaan spelen. Dat gaf mij de ruimte om ongestoord achter mijn laptop te kruipen en wat te werken. Tot aan de lunch met die lekkere rode curry. Van mijn schoondochter kreeg ik een berichtje dat mijn Grab over acht minuten bij de gate zou zijn om me naar het strand te brengen. Goeie timing! Al wapperend met mijn Spaanse waaier ging ik op pad. Uiteindelijk lieten twee Grabs het afweten en na een half uur kwam nummer drie gelukkig voorrijden.
Een bijzondere ladyboy
Eenmaal op het strand aangekomen, sjorde de strandstoelen eigenaar één deckchair helemaal naar voren voor mij. Bijna in de felle zon, naast de stapel binnenbanden zodat ik de helft van het strand niet kon zien. En naast haar zoontje, die luidruchtig een game op haar telefoon speelde. Nou, daar had ik dus geen zin in! Na drie lange minuten betaalde de verbaasde vrouw het stoelgeld en streek bij de buren neer. Koel water, vers fruit, m’n ebook. Zomaar een Thaise dag…
Aan het eind van de middag vond ik het absoluut tijd voor een massage. Een van mijn favoriete locaties noemen we ‘de houten massage’ waar ze ook goeie koffie schenken. Ik koos voor een voetmassage. De masseur droeg zijn haar in een knotje, hij was prachtig opgemaakt, had keurig gelakte nagels en droeg een behaatje. Een ladyboy dus. Nou is dat op zich niet zo bijzonder. Wel bleef ik naar zijn linkerhand staren waar een extra duimpje vrolijk mee masseerde.
Tenslotte ging ik op zoek naar een motortaxi om me naar huis te snorren. Dat was nog niet zo gemakkelijk. Gelukkig zag ik na een poosje een oranje hesje en repte me naar de man toe. Achter op de scooter gaf ik ‘m aanwijzingen. Yep, nog steeds rechtdoor. Zonder verdere uitleg reed hij rechtstreeks naar de village. Grijnzend zei hij: ‘I see you!’. Dat klopt, dezelfde man had me een paar maanden geleden ook naar huis gebracht. En dit is zomaar een Thaise dag…
