Ik heb geen pokerface… Nooit gehad ook. Als de juf van de eerste klas (nu groep 3) zei dat ik teveel kletste, stonden de waterlanders in mijn ogen. Je ziet aan mij dus precies in welke mood ik ben. Da’s soms lastig, vooral als ik me bijvoorbeeld verdrietig voel en zelf nog niet de vinger op de oorzaak kan leggen. Of als ik startnijdig ben en in mijn achterhoofd best weet dat het om peanuts gaat. Op zo’n moment trek ik me even terug, reflecteer en kom beduidend minder boos terug.
Zo moet ik gisteren een gelukzalige blik gehad hebben, toen we Lonely Beach inreden. Dit is absoluut m’n favorietste plek in Thailand. Stoffige straten, lekkere blues en rock muziek, hippies en backpackers. We hebben geluncht bij Magic Garden, een restaurant met ronde lounge banken en schommelstoelen. Super relaxed dus!
We logeren in het prachtige AWA hotel, wat we ruim twee jaar geleden tijdens een spannend avontuur ontdekten. Het ligt zo’n 5 km ten noorden van Lonely Beach. Vooral voor Nathan is ‘t hier heerlijk. Hij kan fijn zwemmen en niet onbelangrijk voor hem: ontbijt! (Als ik ‘m ‘s avonds naar bed breng zeg ik altijd: ‘Good night, sleep tight, see you tomorrow’ en hij plakt er dan ‘and have breakfast!’ achteraan).
Daarom heb ik besloten niet mee te gaan naar de waterval, maar om vanmiddag lekker in m’n eentje naar Lonely Beach te gaan.
Ik begin mijn tour bij Stone Free met een fantastische coconut shake. Hmm… als ik op het uithangbord kijk, zie ik dat er nu Nhing’s staan. Ik weet van vorig jaar dat Nuansri en haar man als vrienden uit elkaar gegaan zijn. Op mijn verbaasde, vragende blik legt ze uit dat zij nu dit tentje beheert en dat haar vriendelijke ex in het pand ernaast Stone Free voortzet.
Tijd voor een Thaise massage aan de overkant van hetzelfde stoffige straatje. Heerlijk, maar soms met ‘au-momenten’… Ik heb nooit een geheim gemaakt van mijn fibromyalgie, dus hoef ook nooit uit te leggen waarom ik mijn pumps aan de wilgen heb gehangen. Té pijnlijk voor mijn heupen, billen en bovenbenen. Als ik aan het einde van de massage moet gaan zitten, schiet een akelige pijnscheut door mijn onderrug. Gezien mijn pokerface-loze gezicht, merkt de masseuse ‘t direct. Ze dirigeert me weer op mijn buik en masseert met handen, ellebogen en knieën nog zo’n 20 minuten de pijnlijke zone. Ze glimlacht om mijn dankbare gezicht.
Mijn Lonely Beach tour sluit ik af met een holy basil bij Stone Free. Het is er een rommeltje omdat hij nog volop aan het verbouwen c.q. inrichten is. Ik strijk neer op een bankje vol zaagsel stof en veeg ‘t stiekem onder mijn blote benen vandaan. Tja… ik heb geen pokerface, maar probeer niks te laten merken. Ik ga ervan uit dat hij een ‘happy face’ zag, want die holy basil was toch lekker!
